Ha, dat wordt leuk, vanavond. Voetbal op de Esserweg. Ik ga er zeker heen. Ik ben benieuwd wie er wint: het Nederlands Doven Elftal of het elftal dat samengesteld is uit medewerkers, verbonden aan de verschillende Doveninstituten in ons land. Beide elftallen spelen uitsluitend om 's keizers baard.
Terwijl ik een regel voor een nieuwe stoel schuur, denk ik terug aan de wedstrijd van gisteravond. Ons meubelbedrijf heeft helaas met 2 - 1 verloren in de zomeravondcompetitie van de afdeling Stad-Groningen. Speel ik zelf wel goed genoeg? Nee, ik ben nog niet echt tevreden over mijn prestaties, ook al doe ik nog zo mijn best het niveau van Herman, mijn dove vriend en collega, te bereiken. Die voetbalt goed! Zijn linkerpoot cre�ert af en toe wonderen en zijn ongewone sliding zijn onvergetelijk. Zijn tegenstanders bijten heel wat keren in het zand! Gelukkig zien scheidsrechters meestal geen aanleiding om te gaan zwaaien met een grensrechtervlag.
De regel van de stoel voelt mooi glad aan en ik neem maar weer een andere om er hetzelfde mee te doen. Ai, wat doet mijn kuit pijn! Natuurlijk dat is die blessure van gisteravond. Plotseling komt er een moment van mijn schitterend idee! Ik ga vanavond niet naar die wedstrijd kijken. Ik ga zelf meedoen! Misschien zou dat wel kunnen. Wie weet? Ik word er erg opwindend van. Stel je voor, het zou prachtig zijn als ik vanavond in het Nederlands Doven Elftal mee ga spelen?
's Avonds stal ik mijn stalen paard bij het beroemde Be Quickstadion en neem ik mijn voetbaltas mee. Zodra ik de heer Boons, secretaris van de Koninklijke Nederlandse Doven Sport Bond, in het oog krijg, steven ik op hem af met de vraag of het elftal wel compleet was. Tot mijn grote vreugde schudt hij zijn hoofd. En zo mocht ik van hem een positie van rechtshalf in het Nederlands Dovenelftal innemen. Herman staat op links. Toen we het 'heilige' veld betreden, stoot Herman mij aan:
"Kijk, Michels doet mee!"
Vol verbazing schud ik mijn hoofd en maak ik enkele gebaren van:
"Dat is toch onmogelijk. Je maakte zeker een grapje".
"Nee, echt niet, kijk zelf maar".
Herman wijst naar een groepje voetballers en ja hoor, daar zie ik het hoekige gezicht. Het is dus waar, maar hoe kan dat? Is Michels werkelijk een leraar van een dovenschool?
Op het veld trapt de midvoor van het andere elftal af en de wedstrijd is begonnen. Na enige tijd later komt de bal bij Rinus Michels, die direct enkelen van ons al dribbelend voorbij rent. De bal passeert ook mij en ik kan hem absoluut niet te pakken krijgen. Het bruine leder (het gebeurde op een aangename meiavond in 1959) rolt na de voorzet van de heuse Ajacied en internationaal naar zijn medespeler, die echter de mooie kans voor open doel hopeloos verknoeit.
Na verloop van tijd staan we met 1 - 0 achter. Het wordt bijna tweenul, toen ik de bal terug naar onze doelman trap. Met veel moeite grist hij de bal vlak voor de fatale krijtlijn weg. Hij staat op en keert zich om. Heftig gebaart hij met ��n hand:
"Ben je gek? Wil jij het graag 2 - 0 hebben?"
Onthutst staar ik hem aan. Onze keeper is van mening dat de bal nooit naar het gebied tussen de doelpalen moest worden teruggegeven. Toen neemt hij een aanloop. De bal vliegt omhoog langs het middenveld. En, ja, hij zit, naar we dachten, dankzij Herman, die de bal ineens neemt via zijn linkerwreef. De bal ketst echter tegen de paal en een andere speler weet deze bal dan toch te scoren.En die betekent 1 - 1. Voor ik het besef, laat de scheidsrechter ons allemaal aanrukken voor thee. Wat gaat de tijd vlug, denk ik verwonderd. Na de rust staat het Nederlandse Elftal met 2 - 1 achter, gelukkig niet door mij. Een kwartier voor het einde dribbelt Michels er weer lustig op los, maar Herman nadert en maakt een geslaagde sliding. Michels blijft verbouwereerd staan, maar zet toen de achtervolging in. Hoe het precies verder gaat, weet ik niet meer, maar plotseling ligt Herman op het gras met een van pijn vertrokken gezicht. Zijn linkerbeen bloedt wat, maar hij blijft op karakter doorspelen. De scheidsrechter vlagt de wedstrijd af en de eindstand is 2 - 2. Een mooie uitslag voor iedereen.
Bijna 30 jaar na die voor mij zo gedenkwaardige wedstrijd komen mijn vrouw en ik bij Herman en zijn vrouw logeren. Op een zaterdagavond is er iets op de tv; een voetbalwedstrijd en Rinus Michels komt even in beeld. Dat doet me weer denken aan die wedstrijd van jaren geleden en al gauw komt de ene herinnering na de andere. Opeens stroopt Herman een van zijn broekspijpen op en wijst naar een litteken van een wond. Dat, zei hij, heeft hij opgelopen door de botsing met Michels. Eerst wou ik het niet geloven, maar toch zeg ik, half als grapje:
"Nou, een leuk souvenir van Michels dan, h�?"
"Ja", gebaart Herman, die nu heel wat dikker is dan toen,
"Je weet wel, dat Nederland dit jaar Europees kampioen werd. Nou, toen ik die spannende finale tegen Rusland op de tv volg, doet het litteken op mijn been zeer!"
Zijn vrouw kijkt bevreemd aan en ik reageer met een ongelovig gezicht:
"Ach, man, je maakt nou toch zeker een grapje?"
En Herman grijnst alleen maar.

P.M. Rinus Michels was toen gymnastiekleraar van de J.C. Ammanschool te Amsterdam.