| | |
Ochtendeditie, jaargang 3, vrijdag 7 januari 2005
Het heeft even geduurd, maar hier is tie dan toch: het beroemde en beruchte krantje dat je dagelijks bij het ontwaken op je �deurmat� vindt: het Oranje Dagblad, van en voor de leden van het Nederlands Team dat deelneemt aan de Deaflympics. Ditmaal hebben we in de lucht zo�n beetje driekwart van de aardbol gezien om kegels om te smijten, tegen een shuttle, BAL, bal en balletje te meppen, te schoppen en te slaan en op minimaal 10 meter afstand gaatjes in een vierkant kartonnetje te boren. Dat dus alles tijdens de 20ste aflevering van de Deaflympic Summer Games in het verre �down under� oftewel Australi�.
Hoe een ieder de vliegreis heeft ervaren is inmiddels, met name door de voetbalploeg, al aan de lezers van het Oranje Dagblad mondeling bekend gemaakt. Ook dat deze jongens op 4 januari binnen de 11 minuten hun tegenstander op een achterstand zetten doordat Tony een scherpe pass op Jermaine plaatste die op zijn beurt een tik tegen de bal gaf richting Ado. Ado haalde uit, de Russische keeper pakte de bal niet goed en het stond 1-0. Rusland slaagde er echter in nog voor de rust de stand op 1-2 te brengen.
Tot de 83ste minuut hebben onze boys de Russen laten genieten van de 2-1 voorsprong, maar trokken vervolgens net voor het fluitsignaal de zaak even recht. Komende zaterdag is om 09.30 uur Japan de volgende tegenstander en om het met Johan Cruyff te zeggen: �Je moet schieten om te scoren!�
Woensdagavond, 5 januari, was dan eindelijk de lang verwachte openingsceremonie nadat voor vertrek Jermaine en Alex een leuk tegeltje hadden gekregen uit handen van de chef de mission Marten Koning. Jermaine was in het vliegtuig 20 jaar geworden en Alex vierde zijn verjaardag tijdens dat gelijke spel tegen de Russen. Daarna allemaal de bus in, behalve Marten. Gelukkig was Henk zo wijs om na 50 meter zijn schaapjes te tellen en hoefde Marten dus niet te lopen naar het Olympia park.
Als ervaren wachter op de plechtigheid moeten wij zeggen dat het wachten dit keer reuze meeviel. Het was wel anders dan anders. In plaats van een heerlijk warm zonnetje stonden we nu met een doorzichtig gevalletje in het groene gras. Marian wilde nog oranje plu�s kopen, maar de organisatie gooide roet in het rijkelijk stromende water. Onderweg naar de ingang van de arena moesten een aantal mannen op de kiek met de prachtige mustangs en wilde Henk ervaren hoe het is om een schuimrubberen beest te zijn. En toen was het plotseling tijd om de atletiekbaan te betreden. De hele openingsceremonie was voor iedereen een geweldige belevenis. De shows, het vuurwerk, de dove oud-topsporters die glunderend stonden te zwaaien vanaf rondrijdende Mustangs, maar vooral het afleggen van de eed, het ontsteken van het Deaflympisch vuur en het hijsen van zowel de vlag van het Internationaal Olympisch Comit� als de vlag van de Deaflympics. Voetballer Herco gaf bovendien een vrolijke noot aan de plechtigheid door als een volleerde dirigent een hele tribune te laten waven en ze ook nog eens �van voor naar achter, van links naar rechts, van voor naar ...� te laten bewegen. Klasse!
En toen was het donderdag 6 januari 2005. Officieel de eerste wedstrijddag. Wat gebeurde er allemaal rond het Nederlands Team in het land van de Aussies?
Zowel de zes bowlers als schutter Andr� van Nifterik kwamen in actie.
Martin en Gerard vertrokken, vergezeld door Nete bij het kraaien van de haan naar Sunshine. Joost, Jan, Pascal en Frank konden wat langer in dromenland verblijven. Er werden door het sixtet heel wat pins omgegooid. Vooral Martin en Joost wisten ze goed te raken. Aan het eind van hun rondje langs de vele bowlingbanen bleken zij 2e en 3e te staan. Dat werd dus op de nageltjes bijten, heen en weer drentelen en bij de supporters ging de hartslag behoorlijk omhoog. Tot bijna aan het eind van het individuele toernooi bleef Martin tweede. Helaas, vier mannen drongen zich tussen de Noor (vrijwel onbedreigd op de eerste plaats) en ons Vissertje in. Joost werd uiteindelijk zevende. Natuurlijk een geweldig resultaat, maar zo�n mooie plak op je nachtkastje, dat was toch wel erg leuk geweest. Frank werd niet onverdienstelijk 42ste. Pascal, Jan en Gerard eindigden resp. op de 69ste, 82ste en 111de plaats.
Ook Andr� en Herman werden al om half 6 door de wekker gewekt. Dat was schrikken aldus Herman. Maar het vroege opstaan had ook zijn voordelen, aldus dezelfde Herman, want zo zag chauffeur Rob tenminste ook eens de zon opkomen! De wedstrijd begon stipt om negen uur in het bijzijn van een groot aantal politiemannen die er met die hoedjes op eigenlijk heel lief uitzien. Andr� begon met spanning aan zijn wedstrijd luchtpistool wat niet zijn sterkste onderdeel is. Het ging niet slecht maar ook niet echt goed. De 9e stek betekende net geen finaleplaats. Een mooie warming-up voor maandag vond hij zelf.
Schietmaatje Anita heeft lekker getraind. Vooraf werd haar hele hebben en houwen streng gecontroleerd: is het geweer niet te lang, de kleding niet te dik,? Alles bleek dik in orde. Nu straks om 9 uur 60 zeer goed gemikte gaatjes schieten in dat kartonnetje! 40 was ook prima geweest, maar de organisatie is ge�mancipeerd: geen aparte dames en herenklasse.
De badmintonners hebben zich lekker ingespannen, Marcel heeft � net als trouwens Marc - zich zeer verdienstelijk gemaakt in het kantoor door na zijn training computerprobleempjes moeiteloos op te lossen en wat tennis betreft: Eric gaat vandaag om 10 uur en Martin een paar uurtjes later de baan op voor een officieel partijtje. Hard duimen dat er vooral een scorebord wordt gebruikt.
WIST JE DAT �.MARC STOUTEN EEN AFSPRAAK HEEFT MET MIENEKE? ZE HEBBEN SPECIAAL TOESTEMMING GEVRAAGD AAN HERMAN! (wordt vervolgd)
Alle sporters heel veel succes gewenst!