KvK 40531239 te Amsterdam
Opgericht: 05-02-2023
Voorzitter:
A. (Amos) Muller
Secretaris:
Hr. L. (Luuk) Ruinaard
Bartokstraat 19
1901 XH Castricum
Tt/Fax: 025 16 79 111
Email:[email protected]
|
Het Parool, zaterdag 18 december 2022
Een goede pass van een dove is geen wonder.
Ze spelen al jaren samen. De voetballers van de Amsterdamse Doven Sport Vereniging (ADSV). Tot zes jaar geleden waren ze ook nog op het veld actief, tegenwoordig alleen nog in de zaal. Daar zpelen ze in de reguliere competitie. Niet echt op niveau, maar dat geeft niet. De onderlinge contacten staan tenslotte voorop.
"Kom maar binnen hoor". Lucas Jansen, coach van het tweede zaalvoetbalteam van ADSV, is net bezig met de wedstrijdbespreking. En bang voor mogelijke spionage is hij niet. Tenslotte zijn weinig mensen vertrouwd met gebarentaal. Zijne vingers zwaaien heen en weer als Jansen iedere speler afzonderlijk tactische tips geeft.
Herkenbare beelden uit een willekeurige kleedkamer.
En ook later in de wedstrijd is het niet meteen te zien dat dit team grotendeels uit dove voetballers bestaat. Voor aanvang vraagt aanvoerder Luuk Ruinaard nog even aan de scheidsrechter of hij weet dat ze doof zijn. En of de tegenstander ook weet data ze bij een fluitje van hem de handen omhoog moeten doen. Maar als de bal eenmaal rolt, is het een wedstrijd als elke andere.
Zo kijkt men verwijtend als niet wordt meegelopen met de tegenstander. Wisselen gebeurt mokkend en vol ongeloof dat men nu al aan de beurt is
Bij de twee doelpunten wordt luid gejuicht. En een dubieuze beslissing van de scheidsrechter levert veel hoofdschudden op. Keeper Gerson Fles, die dankzij enkele prachtige reddingen een gelijkspel voor zijn ploeg veiligstelt, schreeuwt bij elke gemiste kans van zijn teamgenoten de longen uit zijn lijf.
"Dat is een automatisme" Ik heb jaren op het veld met horenden gevoetbald," legt de doelman - hij is doof geboren - uit. Natuurlijk weet Fles dat zijn ploeggenoeten hem niet kunnen horen, maar hij kan zich nu eenmaal moeilijk inhouden. En bovendien ziet hij zijn coaching als 'een psychologisch spelletje'. Vaak genoeg wordt gedacht dat doven automatisch ook stom zijn. Door als keeper te schreeuwen, raakt de tegenstander nog wel eens in verwarring. "En passant neem ik dit vooroordeel weg bij het publiek."
Over doven betaan de vreemdste ideeen. Dat geldt voglens clubvoorzitter en topscorer Amos Muller niet alleen voor voetballers, maar voor de hele maatschappij. Laatst nog voor reageerde iemand op zijn werk heel verbaasd, toen Muller hem een lift aanbood. De man wist niet dat doven hun rijbewijs kondne halen. "Hij dacht dat zoiets te gevaarlijk was. Nou vraag ik je, wie is hier nu stom?"
Muller heeft ook al zijn leven met het gevoel dat hij zich extra moet bewijzen. In zijn jeugd heeft hij nog bij een 'horende' club gespeeld, zonder veel plezier. Als hij complimenten kreeg van de trainer, dan voelde hij altijd een soort medelijden. Alsof elke goede pass van een dove een wonder was. En in de kleedkamer volde hij zich altijd heel eenzaam, "Als er gelachen werd, dan begreep ik vaak niet waarom. Na afloop ging ik ook altijd meteen naar huis. Heel anders dan nu. Hier id de nazit soms belangrijker dan de wedtrijd."
Eigen cultuur
Muller heeft het onbegrip tussen doven en horenden leren begrijpen. "Doven hebben een heel eigen cultuur." Om duidelijk te maken wat hij daarmee bedoelt, slaat hij een paar keer hard met een vuist op een tafel. "Wij zijn soms wat ruw in de omgangen kunnen heel ongeduldig reageren als we aandacht willen. Als doven praten, raken ze elkaar ook vaak aan. Veel mensen houden daar niet van en worden afgeschrikt door onze directe benadering. Doven vragen om geduld van horenden, terwijl ze zelf vaak bot overkomen.
Vandaar dat Muller liever met doven omgaat. Hij vergelijkt doof zijn altijd met verhuizen naar Japan, in de zekerheid dat je nooit Japans zult leren spreken. "In zo'n geval ga jij toch ook op zoek naar iemand die Nederlands spreekt?" Zijn ouders zijn doof, zijn vrouw en kinderen ook. Alleen tijdens het werk komt Muller in contact met de horende wereld. "Die acht uur per dag zijn voor mij meer dan voldoende."
Speler Dennis Becker denkt er net zo over. Hij is actief als scheidsrechter, floot enkele jaren in de 'gewone' competitie, maar is daar inmiddels mee gestopt. Becker had constant ruzie met de spelers en tijdwaarnemers. "Er werd vaak door spelers gepraat. Omdat ik dat niet hoorde, kon ik daar ook niet op reageren. Daardoor raakte iedereen geirriteerd en ontstonden ruzies."
Becker fluit nu alleen nog af en toe een wedstrijd tussen teams van doven. "Ook daar wordt gescholden, maar ik kan daar gemakkelijker iets terugzeggen. De spelers zijn immers zelf doof."
In het team van ADSV spelen ook twee horende spelers: de broers Anjo en Pieter van der Mey. Voetballen met doven is voor hen even normaal als met horenden. "Hun ouders zijn allebei doof," legt Muller uit. "Ze zijn van jongs af aan gewend geduldig te zijn met doven. Vandaar dat ze prima bij ons in het team passen."
De gebroeders van der Mey mogen echter niet meedoen als volgende maand weer wordt gespeel voor het nationale dovenkampioenschap. Deze jaarlijkse competitie bestaat uit drie wedstrijddagen, verspreid over het hele haar. En na de eerste ronde staan beide door ADSV ingeschreven teams bovenaan. De coach is er volgende maand ook niet bij. De dove Lucas Jansen is namelijk bondscoach van het Nederlands team voor doven en moet neutraal zijn. Hij is pas sinds kort coach bij ADSV, na een verhuizing naar Amsterdam.
Jansen heeft in het verleden een grote staat van dienst opgebouwd, en niet aleen bij teams voor doven. In zijn vroegere woonplaats Groningen heeft hij jarenlang een team van horende spelers gecoacht.
"Vreemd genoeg vond ik dat gemakkelijker. Het is moeilijker de aandacht van doven te krijgen. Ze moeten je altijd kunnen zien, als je iets uitlegt. Horenden luisteren gewoon."
Geschreven door Arthur van den Boogaard.
|
| 
